ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀စာမ်က္ႏွာ (၂)

ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔သိပ္ေနမေကာင္ဘူးဗ်၊ဒါေပမဲ႔ေရးမွျဖစ္မွာ။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူ မွာစတင္ၿပီးေတာ႔ေၿခခ်တယ္ေပါ႔ေနာ္။ညတုိင္းအိပ္မရဘူး။အိပ္ရာအေၿပာင္းလဲေၿကာင္႔လုိ႔ေတာ႔ထင္တာပဲဟဲဟဲ .ညတုိင္းအိမ္ကုိလြမ္းေနမိတယ္။ဒါေပမဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေၿဖသိမ္႔ခဲ့တယ္။ေႀသ္ာငါဒီကုိလာတာ ပုိက္ဆံလာရွာတာပါလားလုိ႔ေပါ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္စစအလုပ္ဆင္းေတာ႔ တရုတ္ေတြနဲ႔ေတြ႔တာပဲ။အဲဒီမွာျပသာနာစတာပဲဗ်။language လုိ႔ေခၚတဲ႔ဘာသာစကားေပါ႔ေနာ္။သူတုိ႔ကမိခင္ဘာသာစကားအတုိင္းပဲသုံးတာေပါ႔ေနာ္။second language(ENGLISH)ကုိမသုံးႀကဘူး။သူတုိ႔အစုိးရကုိယ္တုိင္ကုိက သူတုိ႔ဘာသာစကားကုိပဲ local လုပ္ထားႀကတာတဲ႔။ဒါေႀကာင္႔မ်ားေသာအားၿဖင္႔သူတုိ႔ေတြက အဂၤလိပ္လုိစကားမေၿပာတတ္ၿကဘူး။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲတရုတ္စကားမေၿပာတတ္။အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကပဲ တရုတ္စကားအေၿခခံကုိေလ႔လာရတာေပါ႔ဗ်ာ။စာအုပ္ေတြရွာွဖတ္ရတာေပါ့။အဲဒိီမွာလည္းၿပသာနာက စေတြ႔ၿပန္ေရာ။ဘယ္မွာတရုတ္စကားၿပန္စာအုပ္ရမလဲေပါ့ေနာ္။ကုိယ္ကလည္းဘယ္မွမသြားတတ္မလာတတ္ဆုိေတာ႔။အဲဒီမွာအတူတူပါ ၿကတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ pennsula plaza လုိ႔ေခၚတဲ႔ ၿမန္မာရြာေလးမွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိသြား၀ယ္ရတယ္။စင္ကာပူမွာ မိတ္ေဆြ၊အသိ၊ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္း၊မွီခုိရာမရွိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လူမ်ိဳးစုံနဲ႔ၿကုံၿပီးေတာ့သင္ခန္းစာမ်ိဳးစုံရၿပန္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကုိယ္ေနမေကာင္းရင္ကုိ႔ယ္ဘာသာကုိယ္ပဲၿပဳစုရတာ။အိမ္မွာလုိမိဘေတြကဟုိေဆးေလးေသာက္ပါလားဟဲ႔၊ဒီေဆးေလးေသာက္ပါလားဟဲ႔ (အေမ႔ရဲ့လက္သုံးစကားေလး)လုိ႔ေၿပာမဲ႔သူတေယာက္မွမရွိ။အလုပ္မွာစိတ္ရွုပ္စရာေတြၿကုံလာၿပန္လုိ႔ကုိယ္႔ကုိအားေပးမဲ့သူတေယာက္မွမရွိ။ဘာအတြက္နဲ႔ငါဒီကုိလာရသလဲဆုိတာေတြးၿပီး အားၿပန္တင္းၿပီးၿပန္မတ္မတ္ရပ္ခဲ႔တယ္ဗ်။အဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိေၿပာစရာရွိတာကဘယ္အလုပ္မဆုိမလုပ္ဘူးဆုိရင္လဲမလုပ္နဲ႔အဲလုပ္မယ္လု႔ိဆုံးၿဖတ္ၿ႔ပီးသြားရင္လည္း ေစတနာထားၿပီးေတာ႔ လုပ္ဗ်။အဲဒီအက်ဳိးေပးကုိခင္ဗ်ားတုိ႔တေန႔ၿကသိလာလိမ္႔မယ္။အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲဘ၀နဲ႔လူသားေတြရဲ႕အႀကာင္းကုိတၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔သင္ယူခြင္႔ ရေတာ႔တယ္ဗ်။တၿဖည္းၿဖည္းနဲရင္႔က်က္ခြင္႔ရလာတယ္။လူသားေတြကုိေတာ႔ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ဘယ္သူကမေကာင္းဘူးလုိ႔ေတာ႔ဒီအခ်ိန္မွာမေၿပာလုိေတာ႔ဘူးဗ်။ေတြ႔ရင္ေခၚလုိက္၊ေမးရင္ထူးလုိက္ေပါ႔ေနာ္။ကုိယ္ကသူမႀကိဳက္တာေတြမလုပ္နဲ႔၊သူ႔ကုိလည္းကုိယ္မၿကုိက္တာေတြကုိမလုပ္ေစနဲ.။ဒါဆုိရင္အလုပ္မွာေရာလက္ေတြ႔ဘ၀မွာေရာေပ်ာ္ရတာေပါ႔။္ာလုပ္၊တေယာက္ကလည္းသူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနၿကရင္ လူမွု၀န္းက်င္လုိ႔ေခၚတဲ႔အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးကဘယ္စုိၿပည္လွပေတာ႔မလဲေပါ႔ဗ်ာ၊ဒါေပမဲ႔ကုိယ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္၊ကုိ႔ပန္းတုိင္ကုိေတာ့ ဘ၀ဆုိတဲ႔ခေရာင္းလမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္ႀကရင္း မေမ႔ေပ်ာက္ေစနဲ႔႔ေနာ္။အေဖနဲ႔အေမကုိလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္.စိတ္ကလည္းအၿမဲတမ္းကန္ေတာ႔ေနပါတယ္။မိဘေတြဟာအရမ္းသနားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။သူတုိ႔ရဲ့သားသမီးေတြအတြက္ေန႔ရွိသေရြ ေသာကေတြ၊ေမာဟေတြ၊ေဒါသေတြြကုိ သူတုိ႔ရဲ႔သားသမီးေလးေတြလူပုုုံအလယ္မွာမ်က္ႏွာတင့္ဖုိ႔အတြက္နဲ႔လဲလွယ္ေနရတာ။ကြ်န္ေတာ႔မိဘလည္းအပါအ၀င္ေပါ႔ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲဒါေတြကုိအေႏွွးနဲ႔အၿမန္အဆုံးသတ္ေပးပါမွာ။ကြ်န္ေတာ႔ညီေလးကုိလည္းအၿမဲတမ္းonline ကေနဆုံးမတယ္။ဘ၀မွာ ကုိယ္႔ကုိယ္ယုံႀကည္မွု၊စိတ္ဓတ္ခံႏိုင္ရည္၊စူးစမ္းေလ႔လာမွု၊ကုိယ္႔ေၿခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ႏုိင္ရမယ္၊ေတာ္ရုံတန္ရုံသူမ်ားကုိအားမကုိးရဘူးေပါ႔ေနာ္၊အားကုိးခဲ့ရင္လည္းသူတုိ႔ရဲ႕ေတာင္းဆုိမွုေတြကုိလည္းကုိယ္႔ဘက္ကၿပန္ေပးႏိိုင္ရမယ္ေပါ႔ေနာ္စသည္ၿဖင္႔ေပါ.။ဒါေပမဲ႔ ဒီသေကာင္႔သားက အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကုိေပါ႔ေပါ႔စစလုပ္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ဒင္းေနႏွင္႔အုုုုုုုုုုုုုုံးေပါ႔ကြာ။ေၿပာမယုံၿကုံမွသိမယ္ေလလုိ႔ေတြးရင္းနဲ႔ေပါ႔ေလ.........။လူတေယာက္ကုိပုံေဖာ္ရတာမလြယ္ဘူးဗ်။အထူးသ ၿဖင္႔လူငယ္ေတြကုိဗ်။အင္းေလကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ကိုယ္ေတြလူငယ္ဘ၀တုန္းကလည္းဒီလုိပဲေလ။မိဘကဒီလိုဆုိ ကိုယ္ေတြကဒီလုိ။ေဟာအခုေတာ႔သိၿပီေလ။သူတုိ႔စကားေတြဟာ ဘ၀တခုရင္းၿပီးမွရလာတာပါလားလုိ႔။ဒါေပမဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွေနာင္တဆုိတဲ႔စကားကုိ ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀မွာမသုံးဘူး။မလုပ္ခင္ကလည္းစဥ္စားတယ္။ဆုံးၿဖတ္ၿပီးသြားရင္လည္းအဲဒီအလုပ္ေပၚမွာေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ဆုိးသည္ၿဖစ္ ေစ ဆုုံးထိတုိင္ေအာင္ ေလွွ်ာက္မယ္လုိ႔ဆုံးၿဖတ္ထားတယ္ဗ်။ကဲ ေတာ္ေသးၿပီ ၇ာသီဥတုကလည္းေအးလုိ႔(ပန္ကာဖြင္႔ထားၿခင္း)