ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ကြ်န္ေတာ႔အၿမင္(၇)

သက္ၿပင္းတခ်က္ခ်လုိက္မိတယ္ ဒီေန႔ေရးမဲ႔အေႀကာင္းအ၇ာကေတာ႔တုိမယ္ထင္တယ္။ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔၇င္ထဲကခံစားခ်က္ေတြဟာတၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔မရွုမလွနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္ဗ်။ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေၿပာ၇၇င္ ကြ်န္ေတာ႔၇ဲ႔စိတ္ေတြဟာေသြးေအးလူသတ္သမား၇ဲ႔စိတ္အတုိင္းပဲအ၇မ္းတည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္ဗ်။တခါမွဒီလိုမၿဖစ္ဖူးဘူး။ၿပန္သုံးသပ္ၿကည္႔လုိက္ေတာ႔ဘ၀ဆုိတဲ႔ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ႔ကုိ အသက္၇ွင္၇ပ္တည္ႏိုင္ဖုိ႔ အတတ္ပညာေတြကုိသင္ေပးလုိက္ၿပီတဲ႔။မင္းသြားတဲ႔လမ္းမွာ ၊အခက္အခဲအတားအဆီးေတြ၊အခ်စ္၊အမုန္း၊ဘ၀နဲ႔၇င္း၇မယ္႔စြန္႔စားခန္းေတြ ခင္သူေတြ၊မလုိမုန္းထားသူေတြ၊၀မ္းနည္းမွုေတြ၊ေပ်ာ္၇ႊင္မွုေတြ၊၇ီေမာစ၇ာဟာသေတြ၊ငုိခ်င္စရာေကာင္းေလာက္တဲ႔ဆူးေၿငာင္႔ခလုတ္ေတြနဲ႔၇င္ဆုိင္၇မယ္တဲ႔။သူကေမးတယ္။မင္းအဲဒါေတြ ကုိေႀကာက္သလားေပါ႔ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ကေၿဖလုိက္ပါတယ္။ဆ၇ာတုိ႔သင္ေပးလုိက္တဲ႔ lecture ေတြကုိသုံးမွာေပါ႔လုိ႔။ဘယ္ေလာက္ပဲၿကမ္းတမ္းတဲ႔ခ၇ီးၿဖစ္ပါေစကြ်န္ေတာ္ခ၇ီးဆုံးေအာင္ ေလွ်ာက္ပါ႔မယ္လုိ႔ကတိေပးလုိက္တယ္။သူကအဲဒါဆုိ၇င္ဒီအေဆာင္ေလးေတြယူဆုိၿပီးေပးလုိက္တယ္။အဲဒါေတြက ဘု၇ား၊တရား၊သံဃာ၊မိဘ၊ဆ၇ာ၊ကံ၊ဥာဏ္၊၀ီ၇ိယေတြပါပဲ။အခန္းေဖာ္အစ္ ကုိႀကီးနဲ႔စကားေတြေၿပာၿဖစ္ေတာ႔သူက၁၀တန္းကုိႏွစ္ခါေၿဖရတယ္။ဒုတိယႏွစ္မွာသူ႔အစ္ကုိ၀မ္းကြဲကသူ႔ကုိဘယ္အခ်ိန္မွာဘယ္စာက်က္၊ဘယ္အခ်ိန္မွာအိပ္ဆုိၿပီးေတာ႔ plan ခ်ေပးတယ္ သူကလည္းတစုိက္မွတ္မွတ္လုိက္နာတယ္။ေနာက္ေတာ႔ေအာင္သြားတယ္ 1D ပါေသး။ၿပီးေတာ႔သူကေၿပာတယ္မိမိဘ၀ကုိတုိးတက္ခ်င္ရင္ကုိယ္႔လမ္းကုိကုိယ္ရွာေဖာက္၇မွာပဲ။ဘယ္သူ႔ကုိ မွအားကုိးလုိ႔မ၇ဘူး။ဒီဘက္ေခာတ္ေၿပာေနၿကတဲ႔ဘု၇ားေတာင္မွအမွီ၇ွိမွပြင္႔တာေပါ႔ေနာ္။ဒါကေတာ႔ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။တပုိင္းေပါ႔ေနာ္။အဓိက ကေတာ႔မိမိေပါ႔။ဟုတ္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံတယ္။ကြ်န္ေတာ္အဲဒီမွာ အလင္းတန္းေတြ႔သြားတယ္။ေၿပာ၇၇င္ plan ဗ်။ဘ၀တေလွွ်ာက္လုံးမွာၿဖစ္ခ်င္တာပဲ၇ွိတာ။plan မ၇ွိဘူး။သမာဓိမ၇ွိခဲ႔ဘူး။လူၿကီးေတြနဲ႔စကားေၿပာ၇တာ ဗဟုသုတအ၇မ္း၇တယ္ဗ်။အ၇င္တုန္းကေတာ႔ ဟာဘာေတြမွန္းလည္းမသိဘူးလုိ႔ေပါ႔ေပါ႔ေလးနဲ႔သူတုိ႔ကုိၿပန္ေၿပာခဲ႔မိတယ္ဗ်။အခုဆုိ၇င္ အ၇ာ၇ာတုိင္းကုိသိပ္မစဥ္းစားေတာ႔ဘူး၊စာေတြပုိဖတ္ တယ္၊Entertainment ေတြလည္းလုပ္ၿဖစ္လာတယ္၊အခ်ိန္မွန္မွန္အိပ္တတ္လာတယ္၊အစားကုိအာဟာ၇ရွိရွိစားတတ္လာတယ္၊အထူးဆန္းဆုံးကကြ်န္ေတာ္အလုပ္ကုိခ်စ္တတ္လာတယ္ေနာက္ၿပီးေတာ႔ေငြကုိလည္းခ်စ္တတ္လာတယ္ဗ်။ေလာဘၿကီးတာကုိေၿပာတာမဟုတ္ဘူး။လူတေယာက္မွာ၇ွိအပ္တဲ႔ေတာ္ရုံေလာဘကုိေၿပာတာပါ။အိပ္ေရးကုိ၀ေအာင္အိပ္တာဟာ အစားအ စာက၇တဲ႔အာဟာ၇ထက္ပုိ ၿပီးေတာ႔စြမ္းအင္ေတြေပးတယ္ဗ်။ေနာက္တခုကေတာ႔ဗ်ာကုိယ္က အစစ္အမွန္ကုိလုိခ်င္၇င္ ကုိယ္႔ဘက္ကလည္းအစစ္အမွန္ကုိေပး၇တယ္ဗ်။အ၇ာ၇ာတုိင္းဟာ အေတြအၿကုံေပၚမွာမီွၿပီးမွၿဖစ္လာတယ္ဆုိရင္ မမွားႏုိင္ဘူးလုိ႔ထင္တယ္။မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းတဲ႔အခါမွာ သင္႔ဘက္ကအ၇ာ၇ာကုိ၇ုိး၇ုိသားသားနဲ႔ဆက္ဆံပါ။အမွန္တရား ဆုိတာေနာက္ဆုံးမွာေပၚလာတတ္တယ္။အဲဒီလုိဆုိ၇င္မိတ္ေဆြေတြစိတ္၀မ္းကြဲႏုိင္တယ္။အဲဒီေတာ႔ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔အ၇ုိး၇ွႈႈင္းဆုံးပဲေနမယ္ဗ်ာ။ဒါကုိမွမေကာင္းဘူးလုိ႔ၿမင္၇င္လည္းကြ်န္ေတာကံေပါ႔ဗ်ာ။လူငယ္တုိင္းေၿပာေနၿကတဲ႔အခ်စ္ဆုိတဲ႔အ၇ာကုိေတာ႔ကြ်န္ေတာ႔အေနနဲ႔ေၿပာ၇၇င္ကြ်န္ေတာ႔ႏွလုံးသားေလးကေတာ္ေတာ္ၿကီးကုိတည္ၿငိမ္လာတာေတြ႔၇တယ္ဒါေတြဟာလည္းကြ်န္ေတာ႔အန္တီမမကေပးတဲ႔သင္ခန္းစာေတြအ၇ပါပဲ။ေတာ္ပါၿပီဗ်ာအခ်စ္ကုိအခ်စ္အတုိင္းေလးပဲထားလုိက္တာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။အဲဒါေတြကုိဖြဲ႔ႏြဲ႔ေန၇မဲ႔အသက္အ၇ြယ္လည္းမဟုတ္ေတာ႔ဘူးေလဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ႔၇ဲ႔မၿပီးဆုံးေသးတဲ႔တာ၀န္ေတြကုိအဆုံးသတ္ေပး၇ဦးမယ္ေလ..တာ၀န္ေပးအပ္ခံ၇တဲ႔လူသားတုိင္းမွာတာ၀န္သိစိတ္နဲတာ၀န္ၿပီးဆုံးတဲ႔အထိအဆုံးသတ္ေပးမယ္ဆုိတ႔ဲစိတ္ဓတ္၇ွိ၇တယ္။ေႀကာက္၇င္အေစာၿကီးကတည္းကေနာက္ဆုတ္လုိက္ပါမယ္၊လက္ေလွ်ာ႔လုိက္ပါမယ္ဗ်ာ....ခံစားခ်က္ေတြကုိေ၇းခ်လုိက္ေတာ႔စိတ္ထဲမွာပုိၿပီးေတာ႔ရွင္းသြားတယ္။

ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ကြ်န္ေတာ႔အၿမင္(၆)

အခုမွစာေ၇းၿဖစ္ေတာ႔တယ္။ပထမဆုံးအေနနဲ႔မိဘ၊ဘု၇ား၊တ၇ား၊သံဃာတုိ႔ကုိ၇ွိခုိးဦးခ်ပါတယ္။ စဥ္းစာ၇င္းစဥ္းစား၇င္းနဲ႔ကြ်န္ေတာ႔မိဘေတြကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။သူတုိ႔ေတြ၇ဲ႔ေၿမေတာင္ေၿမွာက္ေပးမွုေႀကာင္႔ဒီကုိေ၇ာက္လာခဲ႔ရတယ္။ ဒီေ၇ာက္ၿပီးတႏွစ္အတြင္းမွာပဲ၇င္႔က်က္ခြင္႔ေတြ၇ခဲ႔တယ္။၇န္ကုန္မွာဆုိ၇င္ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔အခိ်န္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္ဦးမွာ။ကုိယ္႔ကုိယ္႔ဦး ေဆာင္ႏိုင္မဲ႔သူၿဖစ္လာမွာမဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ႏိုင္ငံၿခားအေတြ႔အၿကုံဆုိတာဒါပဲထင္တယ္။ၿပီးခဲ႔တဲ႔တပတ္က toapayo ကၿမန္မာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကုိေ၇ာက္ခဲဲ႔တယ္။သၿကၤန္အတြင္းပဲဆုိပါေတာ႔ဗ်ာ။ေက်ာင္းမွာမိမိတတ္ႏုိင္သမွ်ေကာင္းမွုကုသုိလ္ေလးေတြလုပ္ၿဖစ္ခဲ႔တယ္။ဒီမွာဘုန္း ႀကီးေက်ာင္း(၄၊၅)ေက်ာင္း၇ွိတယ္လုိ႔ေၿပာၿကတယ္။လတ္တေလာကအခ်ိန္မရတာနဲ႔ပဲtopayo ကုိပဲသြားၿဖစ္ၿကတယ္။ေနာက္မ်ားမွပဲသြား မယ္ဗ်ာ။ေက်ာင္းေ၇ာက္ေတာ႔၇န္ကုန္သႀကၤန္ေ၇ာက္ေနတဲ႔အတုိင္းပဲဗ်ာ။ဆုိၿက၊ကၿက ေပါ႔ဗ်ာ...အလွဴဒါနၿပဳၿကတဲ႔သူေတြ၇ဲ႔ အလွဴေတြၿဖစ္ ေၿမာက္ေအာင္လည္းအားေပးခဲ႔ေသးတယ္ဗ်.....ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္က(၁၀နာရီ)ထြက္္လာေတာ႔တေယာက္မွထမင္းမစားသြားၿကဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ဘု၇ား၀တ္ၿပဳ၊တရားထုိင္ၿပီး(၁)နာ၇ီေလာက္မွာၿပန္ထြက္လာခ႔ဲၿကတယ္။လမ္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေဟာင္းေရာင္းတဲ႔ဆုိင္ေတြကုိ ေလွ်ာက္ၿကည့္ၿကတယ္။ဘုန္းၿကီးေက်ာင္းမွာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၿမန္မာလူမ်ဳိးေတြေပ်ာ္ေနၿကတာၿကည့္ၿပီးအရမ္းၿကည္ႏူးဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။ အားလုံးကေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ...ႏုိင္ငံၿခားသာတေယာက္ေတာင္လည္ဂတုံးနဲ႔ပုဆုိး၀တ္ၿပီးၿမန္မာရုိးရာမွာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲသြားေသးဗ်ား။ေၿသာ္ငါတို႔ ၿမန္မာေတြဟာတုိင္းတပါးသားေတြထက္စာရင္သေဘာထားၿပည့္ေသးပါလားဆုိတာေတြးမိေသးတယ္ဗ်ာ။အဲဒီေနာက္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြၿမန္မာ ၇ြာေလးၿဖစ္တဲ႔(penssula plaza)ကုိေရြ႔ၾကတာေပါ႔။ဒုတိယ၇န္ကုန္လုိ႔လည္းေၿပာလုိ႔၇တယ္ေလ။ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ၿမန္မာအစားအေသာက္၊အသုံးအေဆာင္ေတြက အဲဒီမွာရႏိုင္တယ္။ေနာက္ၿပီးေငြလႊဲတာေတြလည္းလုပ္ႏုိင္တယ္ေလ။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြတေနကုန္ဆုိင္ေတြကေကြ်းတဲ႔မုန္႔ဟင္းခါး၊သၿကၤန္ထမင္း ေရႊ၇င္ေအး၊ၿကာဇံခ်က္၊ၿကာဇံေႀကာ္ေတြကုိတထပ္ၿပီးတထပ္လွည့္ပတ္စားၿကတာေပါ႔ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မရ၇ွိႏုိင္တဲ႔အေငြ႔အသက္ေလးေတြေပါ႔ ဗ်ာ။အဲဒီေနာက္လုပ္ငန္းခြင္ထဲၿပန္၀င္ၿက၇ၿပန္ေရာ။ကြၽန္ေတာ္ကအရမ္းပဲတုိးတက္ခ်င္တဲ႔သူၿဖစ္ခ်င္တာ။ဒါေၿကာင္႔အသိပညာေတြကုိ၇ွာေဖြေနမိ တယ္။အိပ္ေ၇းေတြပ်က္၊လုပ္ငန္းခြင္မွာကုိယ္႔အာရုံကုိႏွစ္လုိ႔မ၇ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ဒီေနရာမွာကုိယ္႔ကုိသုံးသပ္လုိက္ေတာ႔ငါအခုပညာလာရွာတာလား၊စီးပြားလာရွာတာလားလုိ႔ေပါ႔ေနာ္။ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။စီးပြားေရးကပထမ၊အသိပညာေတြကဒုတိယဦးစားေပးေပါ႔ေနာ္။ေၿပာခ်င္တာ ထက္ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ပုိမွန္မယ္ဗ်။သူငယ္ခ်င္းေတြေရးထားတဲ႔ Blog ေတြ share ထားတဲ႔ ဗဟုသုတေတြကုိကြ်န္ေတာ္ကေလ့ လာၿပီး၊သူတုိ႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကအခုခ်ိန္မွာဘာမွၿပန္မေပးဆပ္ႏိုင္တာကုိေၿပာတာပါ။ရွင္းရွင္းေၿပာ၇၇င္ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားတယ္လုိ႔ေခၚၿက တယ္ေပါ႔ဗ်ာ။အခုခ်ိန္မွာဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ေပမဲ႔ေနာင္တခ်ိန္မွာေတာ႔ၿပန္ေပးႏုိင္ရမယ္ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ႔အသက္လည္းမငယ္ေတာ႔ဘူးေလ။လာမဲ႔ june ဆုိရင္အသက္(၂၆)ႏွစ္ရွိၿပီဗ်ာ။ကုိ႔ဘ၀ဟာလက္ဖ၀ါးလား၊လက္ဖမုိးလားဆုိတာကုိသဲကြဲေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးဗ်။ၿဖစ္ရမယ္လုိ႔ဆုံး ၿဖတ္ထားတာကလက္ဖမုိး။အဲဒီအတြက္အခ်ိန္၊ေငြေၿကး၊ဇြဲလု႔ံလ၊၀ီရိယတို႔ေတြနဲ႔ၿပန္ေပးဆပ္ရမယ္ေလဗ်ာ....အရာရာကုိေလးေလးနက္နက္ ထားရေကာင္းမွန္းမသိခ႔ဲတဲ႔ကြ်န္ေတာ္ဟာအခုဆုိရင္တည္ၿကည္ေလးနက္မွုေတြနဲ႔ပဲေရွ႔ကုိခရီးဆက္ခ်င္ေတာ႔တယ္ဗ်။အဲဒီက၇လာမဲ႔အသီးအပြင္႔ ကခ်ိဳၿမိန္မယ္လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ယူဆတယ္။မိတ္ေဆြေတြကုိေၿပာခ်င္တာကစာအုပ္စာေပဖတ္ပါ၊ပတ္၀န္းက်င္ကုိေလ့လာပါ၊အရာရာကုိေလးေလးနက္ နက္နဲ႔လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ပါ။ထုိသုိ႔လုပ္ေဆာင္၇ာမွာလည္းမွားမွာကုိမေႀကာက္ၿကပါန႔ဲ။အမွားေတြဟာအမွန္တရားၿဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ေ၇ွ႔ေၿပး ေလးေတြပါ။သုညၿပီး၇င္တစ္ဆုိတာလာရပါတယ္။ႏုိင္ငံၿခားမွာအလုပ္လုပ္မယ္ဆုိ၇င္ကြ်န္ေတာ္တုိရဲ႔ၿမန္မာအေလ႔ေလးေတြကုိေဖ်ာက္ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ေတြရဲ႔ဓေလ႔အတုိင္းပဲလုပ္ေဆာင္ပါ။အပုိ၊အလုိမ၇ွိေစပါနဲ႔။ေစတနာပုိရင္စိတ္ဆင္းရဲရမယ္၊လုပ္အားမွာ လုိရင္ကုိ႔ထမင္းအုိးေလးလွုပ္လိမ္႔ မယ္ေနာ္။သတိ၊သမာဓိ၊ပညာကုိလက္ကုိင္ထားၿကေပါ႔ဗ်ာ...ဒီအသိေတြဟာကုိယ္ေ၇ာ၊စိတ္ေ၇ာေပးဆပ္ၿပီးမွ၇လာတဲ႔ေလွကထစ္ကေလးေပါ႔ ဗ်ာကြ်န္ေတာ႔ဘ၀မွာကြ်န္ေတာ႔ကုိေကာင္းႏုိးရာရာလမ္းေၿကာင္းၿပေပးမဲ႔သူတေယာက္မွမ၇ွိခဲ႔ဘူး။အခုမွ မရဲ႔ေက်းဇူးေၿကာင္႔ blog ေတြမွာသူ ငယ္ခ်င္းေတြ၇ဲ႔အသိပညာေတြကုိေလ့လာခြင္႔၇ခဲ႔တယ္။စႏိုိးဆုိတဲ႔ေကာင္မေလးနဲ႔လည္းသူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ႔တယ္။သူကစာဖတ္၊စာေ၇းေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါပုံပဲ။ကြ်န္ေတာ႔ မ အတုိင္းပဲ။သူတို႔ေရးတဲ႔စာေတြကုိဖတ္ရင္းေႀသာ္ငါေတာ္ေတာ္ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းပါလားလုိ႔။ကုိေပးသူမဟုတ္ပဲ။ယူသူၿကီး ပဲၿဖစ္ေနရလုိ႔ေလ.....တေန႔ေန႔ေတာ႔အိမ္မက္ေတြကုိအေကာင္အထည္ေပၚလာမွာပါ။ယုံလည္းယုံၿကည္တယ္၊ၿဖစ္လည္းၿဖစ္၇မယ္။ကြ်န္ေတာ႔ကုိလမ္းၿပေပးတဲ႔ မမ နဲ႔သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလုိ၇ာၿပည့္၀ၿပီးေတာ႔သက္ဆုံးတုိင္ေပ်ာ္၇ႊင္၇ပါေစလုိ႔ဒီေန၇ာကေနဆုေတာင္းေပးပါတယ္...ဘု ၇ား တ၇ား သံဃာ မိဘ ဆ၇ာေတြကုိေတာ႔ကြ်န္ေတာ္သြားေလရာမွာဦးေခါင္းထက္အၿမဲတမ္းထားတယ္ဗ်ာ........

ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ကြ်န္ေတာ႔အၿမင္(၅)

ဒီေန႔ေတာ႔စာေရးမွၿဖစ္မယ္ဆုိၿပီးရင္ထဲကသိမ္းထားတဲ႔ခံစားခ်က္ေလးေတြကုိဖြင္႔ခ်လုိက္ပါတယ္။ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္းတပတ္တေခါက္ကုိယ္ရဲ႔ကုိယ္ေတြ႔ေလးေတြကုိေရးမယ္ဆုံးၿဖတ္ထား လုိ႔ပါ။ကြ်န္ေတာ္ dollar(sin)350$ရင္းၿပီးေတာ႔ကြ်န္ေတာ႔ကံကုိသိခဲ႔ရတယ္။ဒါေပမဲ႔ကြ်န္ေတာ္လက္ခံခဲ႔တယ္။ကံတရားကလတ္တေလာကြ်န္ေတာ႔ဘက္မွာမရွိေသးဘူးထင္တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတြးမိတယ္က်န္ရွိေနေသးတဲ႔ေန႔ရက္ေတြမွာငါေရွ႔ကုိဘယ္လိုဘယ္ပုံနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္မလဲဆုိတာရယ္၊ဒီလုိေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀နဲ႔ပဲဘ၀ကုိနိဂုံးခ်ဳပ္မလားေပါ႔ေနာ္။အဲဒီမွာတင္အေၿဖရသြားတယ္ဗ်။ကံတရားကထြက္ေၿပးေနေတာ႔ကြ်န္ေတာ္ကလည္းဥဏ္၊၀ီရိယသုံးၿပီးေတာ႔သူ႔ေနာက္ကုိလုိက္ဖုိ႔ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ်ုလိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀တေလွ်ာက္ဒီေလာက္ခုိင္မာတဲ႔စိတ္ဓတ္မ်ိဳးတခါမွမၿဖစ္ဖူးဘူးဗ်ာ။ကုိယ္႔ကုိအံ့ေႀသာ္မိတယ္။ကြ်န္ေတာ႔မွာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိေသးတာပဲေပါ႔။ေရာက္ကုိေရာက္ရမယ္လုိ႔ဆုံးၿဖတ္လုိက္တယ္ဗ်။ကြ်န္ေတာ္ကသူမ်ားထက္ငါ IQ မနိမ္႔ပါဘူး။သူမ်ား ေတြေတာင္ၿဖစ္ႏိုင္ေသးရင္ငါကေရာဘာလုိ႔မၿဖစ္ႏုိင္ရမလဲ လုိ႔ေတြးမိတယ္။အဲဒါကြ်န္ေတာ႔ဗီဇဗ်။ၿဖစ္ႏိိုင္တဲ႔အရာတခုၿဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။အဲမၿဖစ္ႏိုင္တဲ႔အရာတခုကုိေတာ႔ေခါင္းမာၿပီးေတာ႔ မၿကဳိးစားဘူး။ေနာက္ၿပီးဘ၀မွာလက္ဖမုိးပဲၿဖစ္ေအာင္ၿကုိးစားမယ္။လက္ဖ၀ါးေတာ႔မၿဖစ္ရေအာင္ၿကုိးစားမယ္ေပါ႔။သူငယ္ခ်င္းရဲ႔အယူဆေလးေပါ႔။ၿကုိက္လုိ႔ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲဒီလုိၿဖစ္ရမယ္ေပါ႔။ ဒီေရာက္မွရလာတဲ႔ဘ၀သင္ခန္းစာေတြကမနည္းွဘူးဗ်ာ။တေန႔တမ်ုုိဳးမရုိးႏုိင္ေအာင္ပဲ။စုံလုိ႔။တေန႔ တေန႔အစုံသုပ္ေတြကုိပဲေႀကာ္နဲ႔ေရာ၊ဘူသီးေၿကာ္နဲ႔ေ၇ာစားေနရတာ။တခါတေလ စိတ္မွာ ႈငွက္ဖ်ားေရာဂါရသလားေတာင္ေအာက္ေမ႔၇တယ္ဗ်။ဒါေပမဲ႔ လြယ္လြယ္န႔ဲအရွူံးမေပးတတ္တဲ႔အက်င္႔ေႀကာင္႔ပဲအဲဒီေရာဂါကသက္သာခြင္႔ရခဲ႔တယ္။စ လုံးမွာဆုိၿပည္ႀကီးတရုတ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿက ၇မယ္ဗ်။မ်ားေသာအားၿဖင္႔သူတုိ႔ေတြမွာ jelous ေလးေတြရွိႀကတယ္။လည္တာမွဂ်င္ေပၚကထုံးအတုိင္းပဲၿမင္ကုိမၿမင္ရဘူး။မနည္းႀကည္႔ယူရတယ္ဗ်။သူတုိ႔က ေပးလုိက္တဲ႔ lecture ေတြကကြ်န္ေတာ႔ရဲ႔စိတ္ကုိေၿပာင္းလဲေစတာဗ်။သူတို႔ေတာ္တယ္လုိ႔ေခၚရမွာေပါ႔။ဒီေနရာမွာေၿပာခ်င္တာကၿကည္ေနတဲ႔ေရအုိင္ဟာဆူးေၿငာင္႔၊ခလုတ္ေတြကုိၿမင္ေန၇သလုိမ်ိဳးပဲ စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ ေအာင္ထားၿပီးအရာအားလုံးကုိစူးစူးစုိက္စုိက္ၿကည့္တတ္မယ္ဆုိရင္သူတုိ႔ရဲအားသာခ်က္ေတြအားနည္းခ်က္ေတြကုိၿမင္ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္ဗ်။ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲဒီနည္းကုိက်င္႔သုံးေတာ႔သူတုိ႔ေတြရဲ႔ သေဘာထားေလးေတြ ေတြ႔လာရတာေပါ႔ဗ်ာ။ေကာင္းတာေလးေတြက...ပုိက္ဆံရွာတဲ႔ေနရာမွာ TOP ပဲဗ်။သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္းမနားမေနေငြရဖုိ႔ၿကုိးစားတယ္။ရလာရင္လည္းေကာင္း ေကာင္းစားတယ္။စုတယ္။ၿပီးေတာ႔ေလာကြတ္နည္းတယ္။ဥပမာ သူငယ္ခ်င္းလာ စားပါအုံး၊ေသာက္ပါအုံးလုိ႔တခြန္းမွမေၿပာဘူး။သူ႔ဟာသူစားတာပဲ။ေတာ္ရုံတန္ရုံတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ကေရာရာေထြးေထြးသိပ္မရွိႀကဘူး။သူ႔ကုိတခုေကြ်းရင္သူကတခုၿပန္ေကြ်းတယ္။မိတ္ၿဖစ္ေဆြၿဖစ္ရယ္စားတာလို႔တခါမွမရွိဘူး။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ေကာင္းတာေလး ေတြကုိ ကုိယ္႔ဘ၀အတြက္ယူတယ္။အၿကုိက္ဆုံးကေတာ႔ေငြရွာတဲ႔ေန၇ာေလးေပါ႔။အ၇င္တုန္းကေတာ႔အခိ်န္ပုိရွိတယ္ဆုိရင္ ပ်င္းရင္ေရွာင္တယ္။မလုပ္ဘူးေပါ႔။သူတုိ႔ကုိကုိယ္က အၿပစ္တင္ေနေသးတယ္။ဒီေလာက္ပိတ္ရက္မယူပဲအလုပ္လုပ္တာဦးေႏွာက္ေတြေတာ႔ေခ်ာင္ေတာ႔မယ္လုိ႔သူတုိ႔အေပၚေတြးမိတာေပါ႔။အခုက်မွသူတုိ႔အေလ႔အထပါလားဆုိတာ သိလာရတာ။သူတို႔ကအေပၚယံပုိင္ဆုိင္မွုေတြကုိမက္ေမာၿကတယ္။singaporerian ေတြလည္းအတူတူပါပဲ။စကၤာပူမွာဘင္ဂလား၊မေလးရွား၊ဖိလစ္ပုိင္၊ၿပည္ႀကီးတရုတ္၊မေလး တရုတ္၊စကၤာပူလူမ်ိုဳး၊ၿမန္မာ စတဲ႔လူမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ဘာသာစကားၿကေတာ႔မိခင္ဘာသာစကား၊mandrian(မန္ဒရင္း)နဲ႔တရုတ္စကားကုိအမ်ားဆုံးသုံးတယ္၊အဂၤလိပ္စကား ကေတာ႔ဒုတိယေပါ႔ေနာ္။မေလးတရုတ္ကစကားေၿပာရတာအဆင္ေၿပတယ္။ၿပည္ႀကီးတရုတ္က်ေတာ႔သိပ္အဆင္မေၿပဘူးဗ်။အလုပ္သမားခ်င္းအတူတူႏိွမ္ခ်င္ႀကတယ္။ကုိယ္ေတာင္အေနအတုိ တတ္လု႔ိမႏိွမ္ရဲဘူး။ေနာက္တခုကခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိေၿပာခ်င္တာက professional ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးပဲဗ်ာ။စကားလုံးေလးက တုိတိုေလးပဲဗ်။MEANING ကေတာ႔အရမ္းနက္တယ္ ၿမန္မာလုိဆုိရင္ေတာ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမွုေပါ႔ေနာ္။လူတေယာက္သူ႔အလုပ္မွာေအာင္္ၿမင္တယ္က်ရွုံးတယ္ဆုိတာ professionl အေပၚမူတည္တယ္လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ၿမင္တယ္ဗ် ြကြ်န္ေတာ႔ခံယူခ်က္ကေတာ႔ PROFESSIONAL မွန္ရင္ လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ကြ်မ္းက်င္မွုရွိရမယ္၊လုပ္ေဖာင္ကုိင္ဖက္ေတြအေပၚမွာစစ္သူႀကီးတေယာက္လုိမ်ိဴးစိတ္ဓတ္ထားႏုိင္ရမယ္ ဆရာေကာင္းၿဖစ္ခ်င္ရင္ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေနာက္လုိက္ေကာင္းၿဖစ္ရတယ္...ဒါမွဆရာဆီကအေတြ႔အႀကဳံေတြရမွာေနာ္။ဘုရားေတာင္မွအမွိရွိမွပြင္႔တာ။ကုိယ္ကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေနတဲ႔အခါမွာကုိယ္႔ရဲ့အေနအထုိင္၊အေၿပာအဆုိကုိသတိထားရတယ္။ေနာက္တမ်ိဳးေၿပာရရင္ပါးရည္နပ္ရည္ရမွုေပါ့ဗ်ာ။ဒါေတြဟာလည္းအတုိင္းအတာတခုအထိေပးဆပ္ၿပီးမွသိလာရတဲ႔အသိေတြေပါ႔ဗ်ာ။ဒါ႔ေႀကာင့္မုိ႔လားမသိဘူးလြယ္လြယ္နဲ႔ဘယ္အရာကုိမွမလုိခ်င္ဘူး။အဲဒီအရာအတြက္တခုခုကုိေပးဆပ္ၿပီးမွပဲရယူခ်င္တယ္။တုိတိုေၿပာရင္ဘယ္အရာကုိမွအလကားမလုိခ်င္ဘူးဗ်။ဒီစိတ္ဓတ္ေတြဟာလည္းတရုတ္ေတြပဲသင္ေပးတာပဲေနာ္။မေကာင္းတာေလးေတြကေတာ႔မနာလုိမွုေလးေတြေပါ႔။သတိထားၿပီးေတာ႔သူတုိ႔နဲ႔အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ေႀသာ္ေလာကမွာအလြတ္လပ္ဆုံးနဲ႔အၿပစ္ကင္း ဆုံးေတြၿဖစ္တဲ႔ ကေလးဘ၀နဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိသတိရလုိက္တာဗ်ာ.... ေနာင္တဆုိတဲ႔အရာကုိေတာ႔လုံး၀ပဲခ်ိတ္ပိတ္တားပါတယ္။ေရာက္တဲ႔ေနရာမွာအေကာင္းဆုံးၿဖစ္ ေအာင္လုပ္မယ္ အၿမင္မေတာ္တာေလးေတြရွိ၇င္တည္႔မတ္ေပးသြားမယ္.....အဲၿပီးရင္ေတာ႔.......... ဒီေန႔ကေတာ႔ဒီေလာက္ပဲဗ်ာ။ေနာက္ေန႔ေတြႀကရင္ပိတ္ရက္မရွိပဲအခ်ိန္ပုိဆင္းရမွာ.......ခ်မ္းသာမွုကုိရွာေဖြမယ္ဆို၇င္ ကလားလုိစု၊တရုတ္လိုရွာ၊ကြ်န္ေတာ႔လုိမပ်င္းၿကနဲ႔ေပါ႔ေနာ္ ဟဲဟဲ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔မပ်င္းေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ....စိတ္သစ္၊လူသစ္၊ဘ၀သစ္နဲ႔လူသားေလးတေယာက္ေပါ႔ေနာ္ ၊

ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ကြ်န္ေတာ႔အၿမင္(၄)

ကြ်န္ေတာ႔စိတ္ထဲမွာရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိေနတာနဲ႔ပဲ စာေရးမိတယ္။အခ်ိန္လည္းရတယ္ဆုိေတာ႔ေပါ႔ေနာ္။ ဟုိတေန႔က good fridayကစကာၤပူတခုထည္းမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။international ေပါ႔ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ကဒီတႏိုင္ငံပဲထင္ထားတာ။ အဲဒီ good friday ဆုိတာက ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ့ရုိးရာဗ်။ ဘုရားသခင္က လူသားေတြအၿပစ္ေဆးေႀကာဖုိ႔အတြက္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ ေပၚမွာ အသက္ေပးၿပီး ေဆးေႀကာေပးခဲ႔တယ္။အဲဒီလုိနဲ႔သုံးရက္ေၿမာက္ေန႔မွာပဲရွင္သန္ထေၿမာက္တယ္။အဲဒါကုိအမွတ္ရတဲ႔အေနနဲ႔ သတ္ မွတ္ထားတဲ႔ေန႔ကေလးၿဖစ္တယ္။အဲဒီေန႔မွာ ဆုေတာင္းႀက၊ေပ်ာ္ႀကပါးႀကေပါ႔ေနာ္။ဒီမွာကေတာ႔showပြဲေတြ၊ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္တုိ႔က်င္းပ ႀကတာေပါ႔ဗ်ာ။ဒီေန႔ကေတာ႔ sambawang မွာ ၿမန္မာတုိ႔ရဲ့ရုိးရာပြဲေတာ္ၿဖစ္တဲ႔ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကုိက်င္းပၿကမယ္တဲ႔။အခုဆုိရင္စေနၿက ေလာက္ၿပီ၊ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔မသြားၿဖစ္ဘူး။ေနာင္ႏွစ္ႀကမွပဲသြားကဲေတာ႔မယ္။ကြ်န္ေတာ္ကရတဲ႔အခ်ိန္ေတြကုိကြ်န္ေတာ႔ရဲ့မုိ္က္ၿပစ္ေတြကုိ ေဆးေႀကာဖုိ႔အတြက္အခုိက္တန္႔ေလးေတာ႔အသုံးခ်ရဦးမယ္ေလ။ၿဖစ္ခ်င္တာေတြကုိသည္းခံၿမိဳသိပ္ၿပီးေတာ႔ၿဖစ္သင္႔တာေတြကုိဦးစားေပးေနရတယ္ဗ်။ေနာက္တခါမမွားေအာင္ေပါ႔ဗ်ာ။ကုိ႔ဘ၀တြက္၊မိဘအတြက္နဲ႔ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ေပါ႔ဗ်ာ။အဲဒီေနရာမွာခင္ဗ်ား တုိ႔ကုိေၿပာခ်င္တာေလးရွိတယ္ဗ်။အဲဒါကလည္းေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါဘူး။သီ၀၇ီနဲ႔၊လက္ေတြ႔က်မွုေပါ႔ဗ်ာ။အဲသီ၀ရီဆုိေတာ႔စာအုပ္ေတြပါ လာတာေပါ႔ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္လည္းသုတ၊ရသစတဲ႔စာေပေတြကုိဖတ္ပါတယ္။သုတစာေပကေတာ႔ဗဟုသုတကုိေပးတာေပါ႔။ရသစာေပက ႔႔႕ေတာ႔ကုိယ္စိတ္ဓတ္က်တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာကုိယ္႔ကုိ အားေပးတဲ႔စာေပေတြေပါ႔ဗ်ာ။ရသစာေပမွာေဖာ္ၿပထားတဲ႔အေႀကာင္းအရာေလးေတြက ေကာင္းႀကပါတယ္။ဒါေပမဲ႔အႀကာင္းအရာတုိင္းကုိလက္ေတြ႔ကြ်န္ေတာ္မက်င္႔ၿကံႏိုင္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ဥပမာဆုိရရင္မိမိဘာသာမိမိစိတ္ခ်မ္း သာေအာင္ေနတတ္ရမယ္။စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊စိတ္ညစ္တယ္လုိ႔ေအာ္ေနတဲ႔လူေတြဟာ သူတုိ႔ေတြက စိတ္ကုိမထားတတ္ႀကဘူးေပါ႔ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္အဲဒီစာစုေလးေတြကုိစဥ္းစားတယ္။ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ႏွုိင္းၿပီးေတာ႔ေပါ႔ေနာ္။သူမ်ားေတြရဲ့ဘ၀ေတြကုိလည္းစာနာပါတယ္။ဇိီ၀ရွိတဲ႔ လူသားတုိင္းရဲ႕ဘ၀ေတြဟာမ်ဥ္းေၿဖာင္႔တေႀကာင္းလုိေတာ႔ဘယ္ေၿဖာင္႔စင္းတူညီၿကမလဲေနာ္။ဒါေၿကာင္႔ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀လုိ႔သုံးထားတာေပါ႔ဗ် ႊႊကြ်န္ေတာ္လည္းေသြးနဲ႔သားနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ႔လူသားတေယာက္ပဲေလ။အပ္နဲ႔အသားကုိထုိးရင္နာက်င္မယ္။ႏွလုံးသားကုိ ဆိတ္ရင္နာတယ္။ဓားနဲ႔ထုိး၇င္ေတာ႔ေကာင္းကင္ဘုံုကုိတက္ၿပီေပါ႔ေနာ္။ဒီေနရာမွာလည္း ဘႀကီးေတာ္ဘုရင္႔ေနာင္ၿကီးကေတာ႔ၿခြင္းခ်က္ ေပါ႔ဗ်ာ။အသားကုုိအပ္နဲ႔ထုိးတာကကုရလြယ္တယ္။ေပ်ာက္ကင္းၿမန္တယ္။ႏွလုံးသားကုိအပ္နဲ႔ထုိးရင္ေတာ႔ ႏွလုံးသားကေသြးထြက္ၿပီး ေတာ႔ ေသြးတိတ္ဖုိ႔လည္းမလြယ္ကူဘူး။ေပ်ာက္ဖုိ႔ဆုိရင္အခ်ိန္ဆုိတဲ႔သမားေတာ္ႀကီးနဲ႔ကုစားမွရတာ။ဒါေတာင္ကြ်န္ေတာ႔ႏွလုံးသားမွာအပ္ ေပါက္ထားတဲ႔အမာရြတ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ဒါေတြေပးတဲ႔သူေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္နားလည္မွုေပးႏုိင္တယ္။ဒါေပမဲ႔ေမ့လုိ႔ရမွာမဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ၿပီးေတာ႔ကြ်န္ေတာ္ဟာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးလည္းမဟုတ္ဘူး။သူေတာ္ေကာင္း သူေတာ္စင္ၿကီးလည္းမဟုတ္ဘူး။ေလာကီ ထဲကလူသားေတြနဲ႔အတူဘ၀ဆုိတဲ႔အခ်ိန္စက္၀ိုင္းၿကီးထဲမွာလည္ပတ္ေနရတဲ႔သူတေယာက္ပါ။အဲဒီစက္၀ိုင္းၿကီးထဲမွာပဲေလာကဓံရွစ္ပါးကုိ ၿက့ံၿက့ံခံရင္းေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ႔သူပါ။ဒါေႀကာင္႔ ေပ်ာ္စရာေတြ႔ရင္ေပ်ာ္မယ္၊ငုိစရာေတြေတြ႔၇င္ငုိလုိက္မယ္ဗ်ာ။အၿမဲတမ္းႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာ ေနရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ။၀မ္းနည္းစရာေလးလဲပါအုံးမွဗ်။အၿမဲတမ္းႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စိတ္ထားႏုိင္ဖုိ႔ဆိုတာကြ်န္ေတာ႔အတြက္ေတာ႔ တကယ္မလြယ္ကူဘူးဗ်။အေပၚမွာဆုိခဲ႔ၿပီးတဲ႔အတုိင္းပဲကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကေလာကုတ္တရာကမဟုတ္ေတာ႔စိတ္ကုိသိပ္မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ဘူး။ ငုိစရာရွိရင္ငုိခ်လုိက္တယ္။စိတ္ဓတ္က်ေလာက္ေအာင္ေလၿပင္းတုိက္ခတ္လာၿပီဆုိလည္းအခုိက္တန္႔ေတာ႔ခံစားလုိက္တယ္။ၿပီးရင္မတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ေအာင္ၿပန္ႀကဳိးစားတယ္။ဒီႏိုင္ငံမွာက စိတ္ဓတ္ကုိၿပတ္သားရတယ္။စိတ္ထားတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားေန၇င္္ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀ကစင္ေပၚကုိ တသက္လုံးမေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ပရိတ္သတ္ဘ၀၊အမ်ားကမရွိသုံးဘ၀ကေတြကေနတတ္မွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဗ်။ဆုိခ႔ဲၿပီးတဲ႔အတုိင္းပဲကြ်န္ေတာ္ဟာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးလုိေတာ႔မက်င္႔ၿကံႏိုင္ဘူးေပါ႔ေနာ္။ဒါေပမဲ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီးေတာ႔အာမခံခ်က္တခုေတာ႔ရွိတယ္။ကြၽန္ေတာ႔ေႀကာင္႔ သူတပါးစိတ္မဆင္းစဲေစရရဘူး၊သူမ်ားထမင္းအုိးကုိမခြဲဘူး၊သူမ်ားမ်က္ရည္က်ၿပီးမွရတဲ႔ထမင္းတလုတ္ကုိကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ႔မွမစားဘူး အငတ္ခံလုိက္မယ္၊ကုိယ္ခံစားခဲ႔ရသလုိသူတပါးအေပၚအဲဒီလုိမ်ိဴးခံစားခ်က္မေပးဘူး၊မရွိဆင္းရဲသားေတြကုိေပးကမ္းမယ္၊အကူအညီလုိတ႔ဲ လူေတြကုိအကူအညီကုိေပးမယ္၊ဥဏ္ပညာအရာမွာအေမွာင္ထဲေ၇ာက္ေနတဲ႔ကေလးေတြကုိတတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္ကအလင္းေ၇ာင္ထြန္းညွိေပး ယ္။အဲၿပီး၇င္ေတာ႔တရားရွာေတာ႔မယ္ဗ်ာ။အဲဒီအခ်က္ေတြက ကြ်န္ေတာ႔ႏွလုံးသားထဲမွာမ်ဳိေစ႔ခ်ထားတ႔ဲအခ်က္ေတြပါပဲ။အဲဒီ္္အပင္ေလးရွင္ သန္လာဖုိ႔အတြက္ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲအတားအဆီးေတြရွိပါေစဗ်ာ။စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာခံႏုိင္ရည္ေတြကုိ ဒီထက္ပုိၿပီးေတာ႔စြမ္းအားရွိေအာင္အားထုတ္ရဦးမွာ၊အဲဒါေႀကာင္႔သီအုိရီဆုိတာ လမ္းညႊန္ခ်က္တခုပဲဗ်။လက္ေတြ႔က်မွုမရွိဘူးဆုိရင္အလ ကားပဲ။အခ်ိန္ၿဖဳန္းယံုပဲရွိမယ္။အဲလက္ေတြ႔က်ၿပီးသီအုိရီမရွိၿပန္ရင္လည္းစနစ္မက်ၿပန္ေ၇ာ။ေသေသသပ္သပ္အနာအဆာမ႔ဲအဆုံးသတ္ခ်င္ရင္ေတာ႔အၿပန္အလွန္မွီခုိေနၿကရတယ္ဗ်။ဆုိေတာ႔ကာအရာအားလုံးကုိဘုရားရွင္ေဟာထားတဲ႔အတုိင္းအလယ္လတ္လမ္းစဥ္ကုိက်င္႔သုံးတာပဲေကာင္းတယ္ေနာ္။ခင္ဗ်ားတုိ႔ေနာက္တခုေၿပာခ်င္တာကေက်းဇူးတ၇ားေပါ႔ေနာ္။လူေတြသိထားကေတာ႔ေက်းဇူးရွိရင္ေက်းဇူးဆပ္ ရမယ္။တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြကသတိေတာင္မရၿကဘူး။တခိ်ဳ႔ႀကေတာ႔လည္းသူၿပဳဖူးတဲ႔ေက်းဇူးေတြကုိခုတုံးလုပ္ၿပီးကုိယ္ေရးကုိယ္တာအတြက္ အသုံးၿပဳၿကတယ္။ေက်းဇူးဆုိသည္မွာ၊ေႀကြးၿမီဆုိတာႏွင္႔မတူသည္႔အေလွ်ာက္ေႀကြးကဲ႔သုိ႔ၿပန္ဆပ္ၿပီးေၿကႏုိင္သည္႔အမိ်ဴးမဟုတ္ဟူေသာသေဘာသက္ေ၇ာက္မည္ထင္ပါသည္တဲ႔။စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႔အေတြးေလးပါ။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ႀကိဳက္တယ္။ကဲေတာ္ေသးၿပီ ကြ်န္ေတာ႔အတြက္စာေ၇းတယ္ဆုိတာခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ေ၇းရတာပုိႏွစ္ၿခိဳက္တယ္ေလ။လူသားအားလုံးက်န္းမာၿပီးေတာ့လုိအင္ေတြလည္း ၿပည္႔ေၿမာက္က်ပါေစ။အခုအခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ႔ရဲ့ၿကမ္းတမ္းတဲ႔စိတ္ေတြဟာတၿဖည္းၿဖည္းေပ်ာ႔ေၿပာင္းလာေနတယ္ဗ်။ခ်စ္မေႀကာင္႔ထင္တယ္မေရ။

ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀နဲ႔ကြ်န္ေတာ႔အၿမင္(၃)

ဒီေန႔ေသာႀကာေန႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အလုပ္ပိတ္တယ္ဗ်။April ပထမအပတ္ရဲ့ေသာႀကာေန႔ဟာစကာၤပူႏိုင္ငံရဲ့ good friday ေန႔ ၿဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ဘာၿဖစ္လုိ႔ဒီလုိသတ္မွတ္ထားတာလဲလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲမေမးရေသးဘူး။ေနာက္မ်ားမွပဲေဖာ္ၿပေပးပါမယ္။ကြ်႔န္ေတာ္ဒီေ၇ာက္ၿပီးသိပ္ မႀကာခင္မွာပဲ ခင္ဗ်ား့တုိ႔ကုိေၿပာဖူးတဲ႔ TBELC Speaking class မွာ ကြ်န္ေတာ္ေန႔တုိင္း သူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာေလးကုိုိခုိးႀကည္႔ၿပီး တဘ၀လုုံးခ်စ္ရမယ္႔ မိန္းကေလးဆီးကုိ mail ပုိ႔လုိက္တယ္.သူ႔ account ကုိ ကြ်န္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ နဲဲ႔ႀကံထားဖန္ထားရတာဗ်။ အရင္တုန္းက online ေပၚအၿမဲတမ္း မတက္ႏိုင္ဘူး။တက္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိဘူးေပါ႔ေနာ္။ပုိက္ဆံအခက္အခဲလည္းပါတာေပါ့။ အခုဒီဘက္စကၤာပူၿကေတာ့ internet ကြန္ရက္တခုတည္ေဆာက္ရတာ လြယ္ကူသြားတယ္ဗ်။အဲဒီ ၀န္ေဆာင္မွုကုိေပးတဲ႔ companyေတြလည္းအမ်ားႀကီး။ဥပမာsingtel,starhub။ပထမတုန္ကေတာ႔ကြ်န္ေတာ္ပုိက္ဆံကုိေခြ်တာေနေသးတာေပါ႔။သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သူကအတင္းတိုက္တြန္းေတာ႔မွပဲ(broadband)ကြန္ရက္တခုတည္ေဆာက္ၿဖစ္ေတာ႔တယ္။အဲဒီေတာ႔မွပဲအင္တာနက္ရဲ့ေကာင္းက်ုဳိးကုိသိလာေတာ႔တယ္။ သူ(ခ်စ္သူ)က ကြ်န္ေတာ႔ရဲ့gtalkinvitationကုိလက္ခံလုိက္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ေမးလ္ေတြမၿပတ္ပုိ႔မွပဲ သူဆီကသူ႔ရဲ့ blog လုိ႔ေခၚတဲ႔ သူ႔အေႀကာင္းေရးထားတဲ႔ လိပ္စာေလးကုိ share တယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္လဲ blog တခုတည္ေဆာက္လုိက္တယ္ဆုိပါေတာ႔။သူ႔ဆီကုိပုိ႔တဲ႔ေမးလ္ေတြကေတာ႔ကြ်န္ေတာ႔ရဲ့စိတ္ဆင္းရဲရမွု၊အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ရလာတဲ႔ႏွလုံးသားဒဏ္ရာေတြဒဏ္ခ်က္ေတြေပါ႔ဗ်ာ။ဘယ္ေတာ႔မွေပ်ာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ႔တဲ႔အမာရြတ္ေတြေပါ႔ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ႔နားမွာဒိီေ၀ဒနာကုိ မွ်ေ၀ခံစားေပးမဲ႔သူတေယာက္မွမရွိဘူးေပါ႔ဗ်ာ။အဲဒီေတာ႔သူ႔(ခ်စ္သူ)ဆီပဲ ေၿပးရတာေပါ႔ဗ်ာ(ေမးလ္)။သူပဲနားေထာင္ေပးမဲ႔သူရွိတာ။က်န္တဲ႔သူေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္မယုံခ်င္ဘူး။ယံုလည္းမယံုရဲဘူးေပါ့ေနာ္။ေနာက္ေက်ာကုိဓားနဲ႔ထုိးခံရမွာဆုိးလုိ႔ပါ။တခါကလည္း ထုိးခံရဖူူးတယ္ေလဗ်ာ။သူ႔ကုိလည္းခြင္႔ထားရေသးတယ္။မင္းရဲ႔ နားေလး ကြ်န္ေတာ႔ကုိခဏေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ငွားေပးပါလုိ႔ေပါ႔ေနာ္။ အထူးသၿဖင္႔သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ဘြဲ႔ထူးေတြခံယူထားတဲ႔သူေတြေပါ႔ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္တဖက္သတ္ရင္လည္းၿဖစ္ေနရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀တ ေလွွ်ာက္မွာသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးရီအားထက္ငုိအားသန္ခဲ့ရတာအမွန္ပဲဗ်။အဲဒါေႀကာင္႔သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ေခၚလာခ႔ဲရင္အရမ္းပဲေႀကာက္တယ္။သူ(ခ်စ္သူ)က်ေတာ႔အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူးဗ်။သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကTBELC speaking class ကဆုိေတာ႔ သူ႔အေႀကာင္းအမ်ားႀကီး မသိေပမဲ႔ စိတ္ဓတ္ေလးေတာ႔အနည္းအက်ဥ္းသိတယ္။သူက ကရင္လူမဴိး ဗ်။ကြ်န္ေတာ႔အေမကလည္းကရင္လူမ်ုဳိးပဲေလ။သူ႔ကုိေတာ႔ ယုံႀကည္တယ္ေလ။သူက ဓားနဲ႔ ရင္ဘတ္ကုိထုိးမယ္ဆုိလည္းကြၽန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ကုိ အထုိးခံရဲတယ္။ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူကကြၽန္ေတာ႔ရဲလမ္းၿပ စႏိုးဧကရီေလးတပါးမို႔လုိ႔ပါ။သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တခါမွ အင္တာနက္မွာမေတြ႔ၿဖစ္ႀကဘူး။ေတြ႔ရင္လည္းကြ်န္ေတာ႔ရင္ ခုန္ေနလုိ႔ဘာေၿပာရမွန္းမသိဘူး။တေခါက္ကသူ online ေပၚေ၇ာက္ေနတာကြၽန္ေတာ္မသိဘူးဗ်။ကြ်န္ေတာ္လည္းonline ေပၚတက္ လာေရာသူက line ကုိပိတ္လုိက္တယ္ဗ်။ဒါေပမဲ႔မေကာင္းတတ္လုိ႔ထင္တယ္ ၿပန္ဖြင္႔လုိက္တယ္။သူ busy ၿဖစ္ေနတယ္။အဲဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္းပဲႏွုတ္မဆက္ၿဖစ္ေတာ႔ဘူး။ႏွုတ္လည္းမဆက္ရဲဘူးဗ်။သူက ေဒါသႀကီးတယ္ေလ။တေခါက္ကေတာင္ သူ႔ကုိေမးေတြဘာ ၿဖစ္လုိ႔ပုိ႔ေနရတာလဲ....မင္းဘယ္သူလဲ....မင္းကုိငါမသိဘူး.......ငါ႔တပည္႔ဆုိရင္ be samart ၿဖစ္ပါတဲ႔။ကဲ...အဲဒါသာ ႀကည္႔ေတာ႔။ကြ်န္ေတာ္မ်ားေလ ရင္ထဲက ဘုရားတသသနဲ႔ေပါ့။အခုထက္ထိ ကြ်န္ေတာ႔ကုိ အသိမွတ္မၿပဳေသးဘူးဗ်။ဒါေပမဲ႔ရင္ထဲက ေက်နပ္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ႔ သေကာင္႔သားက သူ႔အတြက္ဆုိ ေပးဆပ္မွုဘက္ကပဲေနမယ္။သူက အခုဆုိရင္ ဘယ္ရင္ခြင္မွာရွိေနမ လဲေတာ႔မသိဘူး။မေတြ႔ရတာ(၁၀)ႏွစ္ေတာင္ႀကာသြားၿပီ။ ပဲဗ်။ သတိရတယ္ Kato paphos cyprus က ႏွင္းဧကရီေရ.................စကာၤပူမွာ business is business,friend is friend ဆုိတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကုိလက္ကုိင္ထားရမယ္ေရာင္းရင္းတုိ႔ေ၇။ေစတနာပုိလုိ႔ကေတာ႔ေ၀ဒနာ ေတလွွ်ံ ၿပီလုိ႔သာမွတ္ထားႀကေ၇ာင္းရင္းတုိ႔ေရ။ကုိယ္ေတြ႔ေလးကုိ share လုိက္ပါတယ္။ဆက္လက္ေဖာ္ၿပသြားပါဦးမည္.....

ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀စာမ်က္ႏွာ (၂)

ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔သိပ္ေနမေကာင္ဘူးဗ်၊ဒါေပမဲ႔ေရးမွျဖစ္မွာ။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူ မွာစတင္ၿပီးေတာ႔ေၿခခ်တယ္ေပါ႔ေနာ္။ညတုိင္းအိပ္မရဘူး။အိပ္ရာအေၿပာင္းလဲေၿကာင္႔လုိ႔ေတာ႔ထင္တာပဲဟဲဟဲ .ညတုိင္းအိမ္ကုိလြမ္းေနမိတယ္။ဒါေပမဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ေၿဖသိမ္႔ခဲ့တယ္။ေႀသ္ာငါဒီကုိလာတာ ပုိက္ဆံလာရွာတာပါလားလုိ႔ေပါ႔ေနာ္ ကြ်န္ေတာ္စစအလုပ္ဆင္းေတာ႔ တရုတ္ေတြနဲ႔ေတြ႔တာပဲ။အဲဒီမွာျပသာနာစတာပဲဗ်။language လုိ႔ေခၚတဲ႔ဘာသာစကားေပါ႔ေနာ္။သူတုိ႔ကမိခင္ဘာသာစကားအတုိင္းပဲသုံးတာေပါ႔ေနာ္။second language(ENGLISH)ကုိမသုံးႀကဘူး။သူတုိ႔အစုိးရကုိယ္တုိင္ကုိက သူတုိ႔ဘာသာစကားကုိပဲ local လုပ္ထားႀကတာတဲ႔။ဒါေႀကာင္႔မ်ားေသာအားၿဖင္႔သူတုိ႔ေတြက အဂၤလိပ္လုိစကားမေၿပာတတ္ၿကဘူး။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲတရုတ္စကားမေၿပာတတ္။အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကပဲ တရုတ္စကားအေၿခခံကုိေလ႔လာရတာေပါ႔ဗ်ာ။စာအုပ္ေတြရွာွဖတ္ရတာေပါ့။အဲဒိီမွာလည္းၿပသာနာက စေတြ႔ၿပန္ေရာ။ဘယ္မွာတရုတ္စကားၿပန္စာအုပ္ရမလဲေပါ့ေနာ္။ကုိယ္ကလည္းဘယ္မွမသြားတတ္မလာတတ္ဆုိေတာ႔။အဲဒီမွာအတူတူပါ ၿကတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ pennsula plaza လုိ႔ေခၚတဲ႔ ၿမန္မာရြာေလးမွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိသြား၀ယ္ရတယ္။စင္ကာပူမွာ မိတ္ေဆြ၊အသိ၊ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္း၊မွီခုိရာမရွိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လူမ်ိဳးစုံနဲ႔ၿကုံၿပီးေတာ့သင္ခန္းစာမ်ိဳးစုံရၿပန္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကုိယ္ေနမေကာင္းရင္ကုိ႔ယ္ဘာသာကုိယ္ပဲၿပဳစုရတာ။အိမ္မွာလုိမိဘေတြကဟုိေဆးေလးေသာက္ပါလားဟဲ႔၊ဒီေဆးေလးေသာက္ပါလားဟဲ႔ (အေမ႔ရဲ့လက္သုံးစကားေလး)လုိ႔ေၿပာမဲ႔သူတေယာက္မွမရွိ။အလုပ္မွာစိတ္ရွုပ္စရာေတြၿကုံလာၿပန္လုိ႔ကုိယ္႔ကုိအားေပးမဲ့သူတေယာက္မွမရွိ။ဘာအတြက္နဲ႔ငါဒီကုိလာရသလဲဆုိတာေတြးၿပီး အားၿပန္တင္းၿပီးၿပန္မတ္မတ္ရပ္ခဲ႔တယ္ဗ်။အဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိေၿပာစရာရွိတာကဘယ္အလုပ္မဆုိမလုပ္ဘူးဆုိရင္လဲမလုပ္နဲ႔အဲလုပ္မယ္လု႔ိဆုံးၿဖတ္ၿ႔ပီးသြားရင္လည္း ေစတနာထားၿပီးေတာ႔ လုပ္ဗ်။အဲဒီအက်ဳိးေပးကုိခင္ဗ်ားတုိ႔တေန႔ၿကသိလာလိမ္႔မယ္။အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲဘ၀နဲ႔လူသားေတြရဲ႕အႀကာင္းကုိတၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔သင္ယူခြင္႔ ရေတာ႔တယ္ဗ်။တၿဖည္းၿဖည္းနဲရင္႔က်က္ခြင္႔ရလာတယ္။လူသားေတြကုိေတာ႔ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ဘယ္သူကမေကာင္းဘူးလုိ႔ေတာ႔ဒီအခ်ိန္မွာမေၿပာလုိေတာ႔ဘူးဗ်။ေတြ႔ရင္ေခၚလုိက္၊ေမးရင္ထူးလုိက္ေပါ႔ေနာ္။ကုိယ္ကသူမႀကိဳက္တာေတြမလုပ္နဲ႔၊သူ႔ကုိလည္းကုိယ္မၿကုိက္တာေတြကုိမလုပ္ေစနဲ.။ဒါဆုိရင္အလုပ္မွာေရာလက္ေတြ႔ဘ၀မွာေရာေပ်ာ္ရတာေပါ႔။္ာလုပ္၊တေယာက္ကလည္းသူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနၿကရင္ လူမွု၀န္းက်င္လုိ႔ေခၚတဲ႔အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးကဘယ္စုိၿပည္လွပေတာ႔မလဲေပါ႔ဗ်ာ၊ဒါေပမဲ႔ကုိယ္႔ရည္ရြယ္ခ်က္၊ကုိ႔ပန္းတုိင္ကုိေတာ့ ဘ၀ဆုိတဲ႔ခေရာင္းလမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္ႀကရင္း မေမ႔ေပ်ာက္ေစနဲ႔႔ေနာ္။အေဖနဲ႔အေမကုိလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္.စိတ္ကလည္းအၿမဲတမ္းကန္ေတာ႔ေနပါတယ္။မိဘေတြဟာအရမ္းသနားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။သူတုိ႔ရဲ့သားသမီးေတြအတြက္ေန႔ရွိသေရြ ေသာကေတြ၊ေမာဟေတြ၊ေဒါသေတြြကုိ သူတုိ႔ရဲ႔သားသမီးေလးေတြလူပုုုံအလယ္မွာမ်က္ႏွာတင့္ဖုိ႔အတြက္နဲ႔လဲလွယ္ေနရတာ။ကြ်န္ေတာ႔မိဘလည္းအပါအ၀င္ေပါ႔ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲဒါေတြကုိအေႏွွးနဲ႔အၿမန္အဆုံးသတ္ေပးပါမွာ။ကြ်န္ေတာ႔ညီေလးကုိလည္းအၿမဲတမ္းonline ကေနဆုံးမတယ္။ဘ၀မွာ ကုိယ္႔ကုိယ္ယုံႀကည္မွု၊စိတ္ဓတ္ခံႏိုင္ရည္၊စူးစမ္းေလ႔လာမွု၊ကုိယ္႔ေၿခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ႏုိင္ရမယ္၊ေတာ္ရုံတန္ရုံသူမ်ားကုိအားမကုိးရဘူးေပါ႔ေနာ္၊အားကုိးခဲ့ရင္လည္းသူတုိ႔ရဲ႕ေတာင္းဆုိမွုေတြကုိလည္းကုိယ္႔ဘက္ကၿပန္ေပးႏိိုင္ရမယ္ေပါ႔ေနာ္စသည္ၿဖင္႔ေပါ.။ဒါေပမဲ႔ ဒီသေကာင္႔သားက အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကုိေပါ႔ေပါ႔စစလုပ္ေနတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ဒင္းေနႏွင္႔အုုုုုုုုုုုုုုံးေပါ႔ကြာ။ေၿပာမယုံၿကုံမွသိမယ္ေလလုိ႔ေတြးရင္းနဲ႔ေပါ႔ေလ.........။လူတေယာက္ကုိပုံေဖာ္ရတာမလြယ္ဘူးဗ်။အထူးသ ၿဖင္႔လူငယ္ေတြကုိဗ်။အင္းေလကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ကိုယ္ေတြလူငယ္ဘ၀တုန္းကလည္းဒီလုိပဲေလ။မိဘကဒီလိုဆုိ ကိုယ္ေတြကဒီလုိ။ေဟာအခုေတာ႔သိၿပီေလ။သူတုိ႔စကားေတြဟာ ဘ၀တခုရင္းၿပီးမွရလာတာပါလားလုိ႔။ဒါေပမဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွေနာင္တဆုိတဲ႔စကားကုိ ကြ်န္ေတာ႔ဘ၀မွာမသုံးဘူး။မလုပ္ခင္ကလည္းစဥ္စားတယ္။ဆုံးၿဖတ္ၿပီးသြားရင္လည္းအဲဒီအလုပ္ေပၚမွာေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ဆုိးသည္ၿဖစ္ ေစ ဆုုံးထိတုိင္ေအာင္ ေလွွ်ာက္မယ္လုိ႔ဆုံးၿဖတ္ထားတယ္ဗ်။ကဲ ေတာ္ေသးၿပီ ၇ာသီဥတုကလည္းေအးလုိ႔(ပန္ကာဖြင္႔ထားၿခင္း)